อย่าเป็นคนชอบขอ เพราะผู้ถูกขอย่อมเป็นทุกข์ใจ ผู้ขอเมื่อไม่ได้ก็เป็นทุกข์เช่นเดียวกัน
อย่าเป็นคนชอบขอ เพราะผู้ถูกขอย่อมเป็นทุกข์ใจ
ผู้ขอเมื่อไม่
ได้ก็เป็นทุกข์เช่นเดียวกัน
ได้ก็เป็นทุกข์เช่นเดียวกัน
การขอ
ในสมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่อัคคาฬวเจดีย์
เมืองอาฬวี
ทรงปรารภกุฏิการสิกขาบทที่พวกภิกษุชาวเมืองอาฬวีพากันสร้างกุฏีเที่ยวขอชาวบ้าน
จนชาวบ้านเกิดความเดือดร้อนขึ้นจึงตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลายโบราณบัณฑิต
แม้พระราชาจะปวารณาไว้แล้วก็ไม่มีขอในท่ามกลางมหาชน เพราะกลัวหิริโอตตับปปะร้าวฉานออกปากขอในที่ลับเท่านั้น
" แล้วได้นำอดีตนิทานมาสาธก ว่า...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
พระโพธิสัตว์เกิดในตระกูลพราหมณ์ ตระกูลหนึ่งได้บวชเป็นดาบสอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง
วันหนึ่งได้ไปที่เมืองอุตตรปัญจาลครของพระเจ้าปัญจาลราช อาศัยอยู่ในสวนหลวง
พระราชาทรงเลื่อมใสจึงนิมนต์ให้อยู่ในเมืองนั้นโดยสร้างศาลาให้อยู่ที่สวนหลวง
เมื่ออย่างเข้าฤดูฝน
ดาบสประสงค์จะกลับป่าบำเพ็ญเพียรในการเดินทางต้องมีร่มกันฝนและรองเท้าคู่หนึ่งจึงคิดจะทูลขอกับพระราชา
วันนั้นพอพระราชาเสด็จประพาสสวนหลวงพร้อมด้วยเหล่าอำมาตย์ ก็คิดเกรงในว่า
"ผู้ถูกขอ เมื่อให้สิ่งของย่อมเป็นเหมือนคนร้องไห้
ผู้ขอถ้าเขาบอกว่าไม่มีก็เหมอนคนร้องไห้เช่นกัน ดังนั้น
มหาชนไม่ควรเห็นเรากับพระราชาร้องไห้ เราจะทูลขอในที่ลับ"
ดาบสจึงทูลพระราชาว่า "มหาบพิตร อาตมามีเรื่องจะทูลเป็นความลับ"
พระราชาจึงรับสั่งให้ทหารถอยออกไป ห่างไกลแล้วประทับคอยรับฟังอยู่
ฝ่ายดาบสกลับคิดอีกว่า "ถ้าเราทูลขอไป พระราชาไม่ประทาน
ไมตรีของเราทั่งสองก็จบสิ้นเพราะฉะนั้นเราทูลขอในวันอื่นดีกว่า" จึงทูลว่า
"มหาบพิตร ขอเชิญเสด็จเถิด พรุ่งนี้อาตมาจึงจะทูล" แม้ในวันอื่น ๆ
ก็เป็นไปในลักษณะนี้จนเวลาผ่านไปถึง ๑๒ ปี
วันหนึ่งพระราชาทรงดำริว่า
"พระคุณเจ้าบอกว่ามีความลับจะสนทนากลับไม่กล้าท่านต้องการอะไรหนอ
วันนี้เราต้องรู้ให้ได้"
จึงเสด็จไปที่สวนหลวงและตรัสถามดาบสว่าต้องการอะไรดาบสทูลว่า
"พระองค์จักประทานหรือ " พระราชาตรัสว่า "พระคุณเจ้าต้องการอะไรบอกมาเถิดจักถวาย"
ดาบสจึงทูลว่า
"มหาบพิตร อาตมาต้องการร่มและรองเท่าคู่หนึ่งใช้ในเวลาเดินทาง"
พระราชา
"พระคุณเจ้า มีเท่านี้เองหรือที่ท่านไม่อาจขอได้ตั้ง ๑๒ ปี"
ดาบส
"เจริญพร" พระราชา
"เพราะอะไรจึงเป็นเหตุให้พระคุณเจ้าไม่กล้าเอ่ยปากขอ"
ดาบสจึงทูลว่า
"มหาบพิตร ผู้ขอย่อมได้ ๒ อย่าง คือได้หรือไม่ได้เท่านั้น
ผู้ถูกขอเมื่อให้สิ่งของเป็นเหมือนคนร้องไห้ผู้ขอเมื่อเขาบอกว่าไม่มี
ก็เป็นเช่นคนร้องไห้ ดังนั้น มหาชนอย่าได้เห็นอาตมาและพระองค์ร้อง
ไห้เลยอาตมาจึงหวังเฉพาะที่ลับเท่านั้น
พระราชาทรงเลื่อมใสยิ่งขึ้น
เมื่อจะถวายสักการะมากจึงตรัสเป็นคาถาว่า
"ข้าแต่ท่านพราหมณ์
ข้าพเจ้าขอถวายวัวแดงหนึ่งพันตัว พร้อมด้วยโคจ่าฝูงแก่ท่าน เพราะอารยชนได้ฟังคาถาอันประกอบด้วยธรรมของท่านแล้ว
จะไม่พึงให้แก่อารยชนได้อย่างไร"
ดาบสทูลห้ามว่า
"มหาบพิตร อาตมาไม่ต้องการวัตถุกามซึ่งเป็นภาระที่ต้องรับผิดชอบ
ขอพระองค์ประทานเพียงร่มและรองเท้าเท่านั้นเถิด"
ให้โอวาทแก่พระราชาแล้วก็ไปยังป่าบำเพ็ญเพียรตราบเท่าชีวิต
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: อย่าเป็นคนชอบขอ
เพราะผู้ถูกขอย่อมเป็นทุกข์ใจ ผู้ขอเมื่อไม่ได้ก็เป็นทุกข์เช่นเดียวกัน
ที่มา:dhammathai
อย่าเป็นคนชอบขอ เพราะผู้ถูกขอย่อมเป็นทุกข์ใจ ผู้ขอเมื่อไม่ได้ก็เป็นทุกข์เช่นเดียวกัน
Reviewed by Darastation
on
สิงหาคม 15, 2560
Rating:
ไม่มีความคิดเห็น